Ik stond op hoge bergen
het dal was wit als sneeuw
maar op zijn voorhoofd
droeg ik de zonde van de eeuw

Daar was met bloed geschreven
in een verafschuwd woord
wat wij als Kain schuldig
geen naam meer geven: moord.

Moord op de ongetelden,
moord op onnozelheid,
moord van de nietgeboornen
en van de majesteit.

De diepe daad, de gruwel
die menschen lust verschaft
de moord in de gedachte
verricht en nooit gestraft.

Op lichamen en zielen
op droom, op dier en plant,
de moord uit de machine
of achteloze hand

En toen de zon ging dalen,
het witte dal werd zwart,
scheen zij met late stralen
in ’t venster van mijn hart.

Het was als van de andren
het hunkerde naar macht
die doodt het ongeziene
en dompelt ons in nacht.

Waar is geloof gebleven?
En koestert gij nog hoop?
De liefde wordt geschonken
in ’t bekken van den doop.

Ik stond op hoge bergen
er ruist een waterval
de toppen werden duister
een licht blonk in het dal