Lief ik kan niet om hem wenen,
waar hij stil en eenzaam ligt.
In het schoon doorzichtig
stenen masker voor zijn aangezicht.
Dat de dingen om hen henen
met zijn bleken toorts belicht

Lief ik kan geen tranen vinden,
als mijn hart hem elders peist.
Waar zijn ziel met de beminde
sterre

n van de avond rijst
En ons dagelijks verblinden
hoger wegen wijst.

Naar de heemlen van de lage zoden
Stijg’ de gouden offervlam
Wie kan wenen naar de vroeg vergoden
die de dood ons halen kwam?
Tranen lief zijn enkel voor de doden
die het leven nam